Melodramatisch te noemen
Ik kan het niet verbloemen
Op deez regenachtige grauwe ochtend
Me in deez flauwe bocht frochtend
Het lukt niet, ik ben een dramaat
Helaas

De Wind in de hoogtes
Zingt in een tonore kleur
Van zilt tot zwart, van roest tot groen
Het is en blijft een banale ding

Een woordenbrij van gewone letters
Rijgen samen een spel van wonderen
Ideeën worden gekristalliseerd
Tot iets wat vorm kan krijgen

De maan schijnt helder verlicht
Dat je zou vergeten dat zij zelf
Het licht doorgeeft van een ander
Wat is het dat ze toch die uitstraling heeft
Vele zaken worden haar toebedeeld
Omdat ze een spiegel is
Datgene reflecteert dat er is
Laat zien hoe je werkelijk in elkaar steekt
Dus leer van haar ritme
En vier het leven met
De maan

Oneerlijk voelt het
Als je anders bent
Zelfde inzet
Zelfde betrokkenheid
Zelfde motivatie
Maar
Andere beoordeling
Andere waardering
Andere beloning
Als je niet zo bent
Oneerlijk systeem

Terwijl ze claimen:
het is eerlijk
Gelijke rechten
Gelijke kansen
Voor iedereen
Maar
Iedereen is anders
Met eigen talenten
Dit vergetend
En negerend
Jeu liberalisme

Voel een beetje low
En ik wil weer naar die flow
Maar het is ver weg
Dat ik me erbij neerleg
Want
Oolt komt het weer goed
Verzamel ik alle moed
Voelt het weer beter
Lig ik aan ’t katheter
Van…. Vuur….

Indachtig de wijze waarop
Zoals je het mes hanteert
De way of the bow
Omdat je niets anders kunt
Dan zo, omdat ze zo lekker zijn
Omdat je zo gemaakt bent
Geef je eraan over in wellust
En kijk

Volg het kleine
Je zoekt groot
Je zoekt verkeerd
Volg het kleine
Een lastige match
Met grote ambitie
Volg het kleine
Daar is het
Helemaal voor jou
Volg het kleine
En de wereld
Is van jou

De dag volgt
Waar de nacht is geweest
In een eeuwig ritme
Pogen het te doorbreken falen
Het is het lot
Een harde noot

Dit is waar ik op wacht
Niets anders doend’
Stil, teruggetrokken,
Maar niet sereen
’t Kriebelt waar het kan
Totdat de eruptie komt